روی سخنم با توست. آری تو که کاسبی، حبیب و دوست خدا!

تو که هر وقت خبر ناگواری از زلزله، سیل، قحطی و ... به گوشت می‌رسید، بی‌درنگ هر آنچه در توانت بود را در طبق اخلاص می‌گذاشتی و پس از آن آبرویت را متاع می‌کردی تا از بازاریان و هم‌کیشان خود برای رفع آن مشکل و یاری آسیب‌دیدگان آذوقه و مایحتاج را جمع کنی و آنگاه خودت را به آنجا می‌رساندی تا ...

هرگاه خبر فقر و بی‌خانمانی مسکینی و یتیمی را برایت بازگو می‌کردند، آتش حزن جانت را می‌سوزاند و برای رفع نیازشان می‌شتافتی،

یا ...

تو که اینگونه‌ای، بیا و به این فداکاری‌ها و ایثار، رنگ جاودانگی بده و با وقف، نامت را در دفتر واقفان خیراندیش ثبت و جاودانه کن. می‌توانی برای یتیمان که حتی سالهای بعد از خودت نیازمند منزل و ماوایی می‌شوند خانه‌ای را وقف کنی، می‌توانی ملکی را برای سیل یا زلزله‌زدگان وقف کنی که تا ابد هر وقت آتش حادثه‌ای خرمن کسانی را سوزاند، مرهمی بر زخم‌هایشان باشد.